Pary, aplikacje i płynne więzi: wszystko, co ujawnia film „The Reinvention of Love”

Książka Joaquina Linne'a „The Reinvention of Love” (Siglo XXI) jest skierowana nie tylko do nas, użytkowników aplikacji randkowych . Jak pisze autor: „Nikt nie jest poza internetem i aplikacjami, nawet ci, którzy myślą, że są poza nim”. Subiektywność XXI wieku jest kształtowana przez logikę internetu , jednak „technologia nie determinuje, lecz raczej ułatwia pewien rodzaj relacji społecznych, który nakłada się na historycznie wcześniejsze wzorce relacji”.

Dla tych z nas, którzy korzystają z aplikacji randkowych, książka potwierdza powiedzenie: „nieszczęście lubi towarzystwo”. To napięcie między entuzjazmem a frustracją przenika nas wszystkich. To zaskakujące, ale jednocześnie pocieszające jest identyfikowanie się z jedną z piętnastu kategorii profilowych (romantyczny, ideologiczny, new age, narcystyczny i inne) lub jednym z czterech etapów doświadczenia z aplikacją: euforycznym, wypalonym, racjonalno-analitycznym i cynicznym-podglądackim.

Chociaż książka bada próbę młodych ludzi poniżej 40. roku życia (którzy stanowią trzy czwarte użytkowników aplikacji randkowych), wątpię, aby poza tym światem sytuacja wyglądała inaczej.

Książka porusza napięcie między starą romantyczną utopią wiecznej miłości , stabilnej, monogamicznej pary, rodziny nuklearnej (która zdominowała wyobraźnię XX wieku) a nowymi ideałami wolności, hedonizmu i eksperymentów . „Romantyczna utopia, choć trzeszczy, wciąż ma się dobrze: w mediach społecznościowych pojawia się pozorna singielka, która wciąż otwiera możliwość znalezienia partnera”.

Medium tworzy spotkanie (lub nieporozumienie). Iluzja polega na tym, że mnóstwo kontaktów jest dostępnych za jednym kliknięciem. Po co zadowalać się tylko jednym, skoro jest tak wiele do zaoferowania? Profile są zbudowane w estetyce pornografii, a sekwencja „polubienie-dopasowanie-czat-randka-seks” przypomina tę z gier wideo , gdzie trzeba przechodzić kolejne poziomy, aby wygrać nagrodę.

Zafascynowani pozorną hojnością algorytmu, nie dajemy sobie czasu . Czasu, żeby się poznać, poczuć się bliżej, zagnieździć.

To prawda, że ​​pochodzimy z „pokoleń miłości, które przetrwały prawie wszystko”, przygnębiający model . Ludzie w moim wieku nie mogą powstrzymać się od przekazywania przesłania, że ​​długotrwały związek niekoniecznie przynosi szczęście. Ale wir nowych związków uwięziony w zakręcie przesuwania palcem w telefonie również niczego nie gwarantuje.

Freud powiedział, że istnieją dwa rodzaje miłości: narcystyczna i wspierająca. Pierwszy odnosi się do sytuacji, która odtwarza sytuację z początku życia, kiedy dziecko jest centrum świata rodziców, którzy pokładają w nim wyidealizowane oczekiwania. Dla matki, zwłaszcza, dziecko jest tym, co ją dopełnia. A ta wyidealizowana pełnia odzwierciedla się w zakochaniu, tym bardziej, gdy jest ono odwzajemnione. Jak powiedział Nat King Cole: „Dlatego, kochanie, to niesamowite, / że ktoś / tak niezapomniany / myśli, że ja też jestem / niezapomniany”.

Zakochanie podtrzymuje iluzja znalezienia wyjątkowej osoby, która nas uzupełnia. Ale uwaga, zakochanie to nie miłość . W każdym razie to poczucie narcystycznego spełnienia z czasem pozwala nam zbudować coś z drugą osobą. A to opiera się na innym rodzaju miłości, który opisuje Freud: miłości wspierającej.

Ma również swoje korzenie w dzieciństwie, ale wiąże się z matczyną troską. Ten, kto kocha, to ten, kto troszczy się z miłością . A potem, wraz ze zmniejszaniem się idealizacji wrodzonej narcyzmowi, rośnie uczucie do osoby, która się o nas troszczy. Każda miłość łączy w sobie te dwa aspekty, w różnych proporcjach.

Związek oparty wyłącznie na narcystycznym zauroczeniu szybko się wypala lub prowadzi do niezdrowych więzi. Związek oparty wyłącznie na czułości może istnieć bez zakochania, ale – generalnie – potrzebujemy narcystycznej iluzji, aby pozostać z kimś wystarczająco długo, by rozwinąć poczucie przywiązania.

Portale randkowe i aplikacje budują fantazję, że znalezienie uczucia bez większych problemów i konfliktów jest możliwe , o ile zachowany jest pewien poziom pozytywnego nastawienia. Jednocześnie feminizm promuje ponowne rozpatrzenie pojęć relacji, wymiany seksualno-emocjonalnej i wszystkiego, co się z nimi wiąże. Te dwa wyobrażenia – miłość zarządzana przez algorytmy i rewizja jej uwarunkowań strukturalnych – pozostają w ciągłym napięciu.

Z tego kotła wyłonią się nowe sposoby kochania, bo – jak podsumowuje autor – „ Tajemnica miłości nadal nas łączy , choć żaden algorytm nie jest w stanie zagwarantować idealnego dopasowania w tym świecie splątanych miłości”.

Silvia Horowitz urodziła się w Buenos Aires w 1961 roku. Jest psychiatrą i psychoanalitykiem. Opublikowała cztery powieści. Jej najnowsza to „1989, a Bewitched Country” (2022).